Μάνα

Μάνα.

Αιώνια Μάνα.

Την έχεις δίπλα σου,

 όσο είσαι Μικρός, 

όσο γίνεσαι Άντρας, 

όσο νιώθεις Νέος, 

όσο είσαι Άνθρωπος.

Είναι εκεί.

Είναι εκεί για πάντα.

Είναι εκεί στα πενήντα σου, που σε φροντίζει σα να 'σαι μαθητούδι δευτέρας δημοτικού. Το γέρικο σώμα της, σε σφίγγει τόσο δυνατά.

Είναι εκεί στα σαράντα δύο σου, όταν γίνεσαι διευθυντής στη δουλειά σου. Τα ρυτιδιασμένα της μάτια χαμογελούν και το κουρασμένο πρόσωπό της λάμπει. 

Είναι εκεί τη μέρα της γέννησης του παιδιού σου και εγγονιού της. Τα καλοσχηματισμένα χέρια της με το χρυσαφένιο δέρμα αγκαλιάζουν το μικρό, και η εικόνα αυτή σ' ανατριχιάζει. Το παρελθόν με το μέλλον γίνονται ένα.

Είναι εκεί τη μέρα που διάλεξες σύντροφο για την υπόλοιπη ζωή σου. Πιο λαμπερή από ποτέ, με το μακρύ της φανταχτερό φόρεμα, σου χαμογελά συνεχώς κι ας μέσα της έχει μίαν όμορφη στενοχώρια λόγω του αποχωρισμού. "Μη σε νοιάζει Μάνα, την Κυριακή θα 'ρθω πάλι για φαΐ", της λες.

Είναι εκεί όταν παίρνεις πτυχίο. Για μια στιγμή τα ξεχνά όλα: το πως θα βρεις δουλειά, τι θα φας για βραδινό, το πως θα βγεις έξω "γυμνός" με δώδεκα βαθμούς. Τα ξεχνά όλα κι απλά σε καμαρώνει.

Είναι εκεί, εκείνο το καυτό μεσημέρι του Αυγούστου που ιδρωμένη και ακούραστη ψάχνει να σου βρει το σπίτι που θα ζήσεις τα ανέμελα φοιτητικά σου χρόνια. "-Μάνα κουράστηκα. -Προχώρα Γιάννη, νύχτωσε."

Είναι εκεί το τρομακτικό βράδυ του Μαΐου, λίγες ώρες πριν δώσεις το πρώτο μάθημα που θα σου αλλάξει τη ζωή και σου φέρνει ένα ποτήρι φρέσκο χυμό πορτοκάλι και δύο κομμάτια από το θεσπέσιο κέικ της για να σου αποβάλλει το άγχος. Και ως δια μαγείας, τα καταφέρνει!

Είναι εκεί την πρώτη μέρα στο σχολείο, που σου δίνει ένα πολύ ζεστό φιλί στο μάγουλο. Το φιλί σου δίνει τόση δύναμη που όλοι οι υπερήρωες των κινούμενων σχεδίων δεν έχουν μαζί.

Είναι εκεί στο πρώτο σου βήμα, στην πρώτη σου λέξη, στο πρώτο σου δόντι, στο πρώτο σου ρέψιμο.

Είναι εκεί τη μέρα που κόπηκε ο ομφάλιος σου λώρος και γεννήθηκες.

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012 "Όταν η απλοχεριά συναντά την ολιγάρκεια..."

Είναι εδώ.

Είναι εδώ, κάπου στη μέση του κειμένου, στο φοιτητικό μου σπίτι. 

Είναι εδώ γεμάτη απλοχεριά και φροντίδα, για να μου μαγειρέψει τα ωραία φαγητά της, να μου ετοιμάσει ένα πλούσιο πρωινό, να μου πλύνει τα ρούχα, να μου αγοράσει παπούτσια μιας και τα παλιά μου έχουν λιώσει, να με σκεπάσει το βράδυ για να μην κρυώσω κι ας έχω ιδρώσει απ' τη ζέστη, να μου πει πόσο της λείπω όλο αυτό το διάστημα.

Και το μόνο αντάλλαγμα που ζητά, είναι να πάει μία βόλτα με τον γιο της σ' ένα μικρό καφέ, που 'ναι κρυμμένο σε μια πάροδο, για να πιει τον αγαπημένο της ελληνικό καφέ.